Muhammed Gaziantep'te büyük kış ,kar

1968

Karı Yaladım..

1968 yanılmıyorsam Şubat ayı, Kilis lisesi son sınıf öğrencisiyim kar yağışı nedeniyle Gaziantep-Kilis karayolu kapalı…

Gaziantep den ne gelen var ne giden ve un ihtiyacını Gaziantep den karşılayan ilçede fırınlar stoklarını tükettiğinden, son fırında kapatmak zorunda kalınca, görev silahlı kuvvetlere düşmüş olacak ki; bir askeri aracın hem kendi ihtiyacı hem de ilçedeki fırınlara “un” almak için yola çıkacağı haberi duyuldu…

Bu haberi duyan bir otobüs işletmecisi, Gaziantep’e “giden varsa gelsin” haberi hemen duyuldu ve otobüs on dakikada doldu, askeri aracın peşinden yola çıktık ama “durmakla gitmek” arasında bir hızla…

Kilis den hareketimiz öğle saatleri olmasına rağmen Kızılhisar köyü dönemecine gelmemiz arasında geçen zaman, aydınlığın tükenmeğe yüz tutmaya başlaması kadar olmuştu ve araçlar kara saplanmış artık hareket edemez olmuştuk…

Bende dâhil olmak üzere “on erkek adam” yürümeğe karar verdik, düşe kalka, durup dinlenerek ama biri birimizden hiç ayrılmadan ve susuzluğumuzu gidermek adına, “karı yalayarak…” O zaman olmayan Gaziantep Üniversitesine kadar gelebildik, bir saat kadar dinlendikten sonra yola devam ve otobüslerin son durağı olan Vali konağına ulaştık…

Saatin kaç olduğu hiçte umurumda değildi, sobalı evime ulaşmıştım, tabanı düşen ayakkabılarımı çıkartıp, annemin hazırladığı sıcak su leğenine ayaklarımı koyup uyumuştum, koltukta sabah uyandığımı hatırlıyorum…

Hala ayaklarım sıcak su içerisindeydi, annem uyumamış suyu sabaha kadar sıcak tutmuştu…Bu sabah yine evden erken çıkıp yürürken, Gaziantep’e yağan ikinci dalga karda, rüzgârın etkisiyle dudaklarıma düşen karı yalayınca yıllar öncesi (1968) bilebildiğim “en büyük karı anımsadım…”

(Alıntıdır,Gaziantephaberler)

Doğan Özdinç

Bunlar da Antepliyik sayfasından alıntıdır.

Buda o seneden

Ben 2012'yi bilir çok iyi hatırlarım. Antakya'da köyde 1 hafta kar topu oynadığımızı bilirim. O zaman model takibi yapıyor olsam ölürüm sanırım 😜😜😜

Eski takvimler arasında dolaşırken, bir yazıda 1914 yılının Ankarasında yaşanan çetin kış şartlarıyla karşılaştım. O kadar soğuk kış günleri yaşanmış ki “anlatılası değil” diyor yazar. Çatıların, buzların ağırlığını taşıyamadığı için çöktüğünden dem vuruyor. Buzların aylarca yerlerde kaldığını söylüyor. Uzun uzun, buzlu çatı sarkıtlarının yüzlerce kişiyi yaraladığını, Ankaralı çocukların sokağa çıkabildikleri anlarda, ilk saldırdıkları şeylerin de bu sarkıtlar olduğunu anlatıyor. Hele bu oyunları esnasında düşüp, sakatlanan, yaralanan, üstüne de babalarından birer dayak daha yiyen çocukların hali, içler acısını.

Sokaklarında pek kimsenin yürüyemediği 1914 Ankara kışı. Öyle bir kış Ki, zaten zahire dükkanları, soft dükkanları ve fırıncılarının dışında pek de fazla dükkanı olmayan Ankara’da, o kış aylarında çoğunun da açılmadığı ifade ediliyor. Odunsuz, yakıtsız bir kış altında, insan ve hayvan sefaleti anlatılıyor. Bakımsız, yemsiz kalan hayvanlar sonucunda yüzlerce hayvanın evlerde -ağılllarda telef olduğu, çoğu hayvanın da bakımsızlıktan kesilerek satılmaya çalışıldığı belirtiliyor. Bazı cesaretli “tellaların” sokakları dolaşarak, “ Kendircilerin Asım’ın Hergelen Meydanındaki evlerinde 4 yaşındaki sığırlarının bu sabah kesilerek, ihtiyaç sahiplerine satılacağı” haberi yayılıyor. Kışın çetin şartlarından cüreti olanların gelip almaları isteniyor adeta. Ya da benzeri çığırtkanlık yollarıyla, “Cuma Günü Alt Fırın’ın”, “Pazarirtesi Gününün de Üst Fırın’ın” açılacağı, ekmeklerin yalnız o gün çıkarılacağı duyuruluyor.

Küçücük Ankara’da Alt Fırın’ın Börekçilerin Hamdi Efendi’nin Fırını, Üst Fırının da Pekmezcilerin Ali Atıf’ın Fırını olduğunu da bilmeyen yok ki!

Yoksulları arayan, soran yok bu kış altında. Sessiz ölümlerin ve definlerin olduğu söyleniyor ıssız ıssız halk arasında. Okullar, medreseler çoktan kapanmış, ne geleni var ne gideni. Bir kaç memurun zor şartlar altında sessiz ve sakin yürüyüşlerinden başka, bir şey yok gibi Ankara’da. Üstlerine çulları dolam dolam dolamış insanlar var yalnızca sokaklarda. Camiler bile cemaatini bekler hale gelmiş; kendini zoraki yollarda bulmuş bir kaç ihtiyarın dışında, herkes kendi evinde, namazında, niyazında. Bacası tütmeyen camilerde namaz kılmanın mürüvvetine kavuşanlar ise, tez elden sıcak bir sobanın ya da mangalın başında olmaya koşturuyorlar. Hele ki, alınan abdestin buzlanmış karlarla alındığı hissedildiğinde , üşümemek, ürpermemek mümkün değil. Mümkün değil koşturmamak.

Çoğu evde zaten su tesisatı yok, su tesisatı olan bir kaç evin ise boruları donmuş, açık bir borunun ucuna her daim bir odun parçası atılan bir ateş yanmada. Donan borular kendir ve iplerle sarılmada. Ankara, is kokmada. Odun bile değil kokan, ağır bir şey kokmakta. Evlerin arasından peyda olan bu kokunun ilk sebebinin de ağıllarından çıkmaya yüz bulamayan hayvanların kokuları olduğu söylenmekte. Diğer sebebinin de,bok yakmanın olduğu söylenmede. Tezeğin en itibarlı yakıt olabileceğine inanılıyor bu kış ayında. Kurumayan tezeğin nasıl yanabileceğine de çözüm bulmuş gibi Ankaralı. Kül ile harmanlanmış tezek,geç de olsa, güç de olsa yanıyor, ama kokusu ise daha yaman kokuyordu.

Ankara 1914 Kışı, caydıran bir kış. Evlerin bahçelerinde, damlarında bile kar, her şeyi örtmüş durumda.Yazdan yapılıp, kış ayları için küpler içinde toprak altında biriktirilip saklanan ne peynirlere ulaşabilmekte, ne de pekmezler ısıtmadan kıvamına gelip akmakta. Her daim yakılmaya ihtiyaç duyulan bir ocağın ateşi, kah bazlama yapmaya zemin, kah da ısınmaya fırsat olabiliyor yalnızca. Aynı ateş, ısınacak çorbanın da alevini, kaynayacak suyun da alevini yaratıyor. Evler hem is, hem pis kokuyor.

Ankara’nın alışıldık at ve nal sesleri yok sokakta. Aslında sokaklarda kimse yok. İş yok, güç yok, hayat yok. Yaman bir kış var Ankara’da ve bir de yaman bir “harp” henüz devam etmekte uzakta. Ankaralı bir çok ailenin evladı harp meydanlarında. Balkan Harbi henüz bitmemiş, top tüfek sesleri buralardan duyulmasa da, atan her yürekte bir de “evlat kokusu” hissedilmekte. Çok şükür, bu günlerde pek de yaralı gelmiyor Namazgahtepe’ye!

Balkan Harbi, bu kış ve soğukta en çok Ankarayı, Ankaralıyı vurmakta. Bir çok yiğidini yaban topraklara bırakmış gelmede, bir çok evladı sakat dönmede. Bir kış ki, yaman bir kış , yıldırıcı ve yıkıcı bir kış ve de uzun sürmede.

Kanun-u sani (Ocak) ayından ümidini kesip, Şubat ayında rahatlamayı ümit eden halk, yanıldığını pek geçmeden anlayacak, Şubat ayının o pek bilinmedik gücüyle tarumar olacaktı. Çatıların iç kısımlarının, merdiven altı tahtalarının sökülmeye başlandığını belirtir bir abartılı ifade yaygın hale gelmiştir, ayın ilk günlerinde. Yakacak bir şeyler aramaktadır Ankaralı.

Halk büyük bir bunalıma girmiş gibidir. Ayakta kalmayı arzulamakta ve bunun için elinden geleni yapmaya çalışmaktadır. İnzibati olayların arttığı söylenmekte, özellikle de Yahudi ve Ermeni mahallelerinde oturan insanların bazı şikayetleri halk arasında bir söylenceye sebep olmaktadır : “Hırsızlıklar başlamıştır.”

Koca bir ayı evlerde karılarının ve kızlarının yanında geçirmiş koca adamların, sıkıldıkları ve sıkılmışlıkları sarar her şeyi.Tek tük de olsa Hacı Bayram’da Kuyucunun Kahvesine gitmeyi göze alabildikleri dikkati çeker yalnızca. Kahveler aslında hiç kapanmamışlardır. Çünkü Ankara’ya ticaret için gelmiş günübirlikçilerin bile uğrayacağı bir yer olarak görülmüştür kahveler. Şimdi biraz daha kadem basmaktaydılar.

Kahveler aynı zamanda Ankara’nın bu haline, kaderine el koyma yerleri de olmuştu yeniden.Gelen her yeni müdavi, karı- kışı yeniden getiriyor, tartışmalar yenileniyordu. Hacı Bayram Camii imamı Hacı Fethi Hoca ise 7 Şubatı, 8 Şubata bağlayacak Cumairtesi Günü gerçekleşecek Mevlid Kandilini düşünmekteydi. O soğuklarda cemaat nasıl gelir acep?

Nitekim o gece çok daha soğuk bir gündü. Hali vakti iyi insanların evlerinden beraberinde gelirken getirdikleri mangallar ile ısınıldı camide. Mevlid daha büyük bir heyecan ve ritüelle kutlandı. Hatta bir mevlidhanın uzun süren öksürüğü sonrası, başka bir mevlidhanın aldığı yerden devam etmesi, cemaati biraz daha heyecanlandırmış, duygulandırmıştı.Çifte mevlid eda edilmişti!

O Şubat ayında da bütün gün sürdü soğuklar. Hele gecelerin ayazı kimseye bir şey yapmaya, etmeye fırsat vermedi. Evlerinde büzüldü kaldı insanlar. Ankara büzüldü.

Günler geçiyor, kimse çıkıp da ne olacağını söylemiyor, insanlar çaresizlik, yokluk ve sefalet içinde hayatlarını sürdürüyorlardı. Ankara küçülüyordu. Hayatını kaybedenlerin sayısını bilmek hiç bir zaman mümkün olamadı, olamazdı. Ancak, definlere nezaret eden Sarı Ethem Hoca’nın bir sözü vardı ki, ölenlerin bilançosu gibiydi : “ Havalar elvermediği için yalnız öğlen namazına müteakip defin yapabiliyorduk. Her öğlen de 2-3 öksüzü yetimi toprağa verdiğimiz oluyordu.”

Bilinmez, bu yetimler kimlerdir? Bu öksüzler kimlerdir?

Ama Ankara o yıllarda zaten öksüz, zaten yetimdir.

Haldun Cezayirlioğlu

Alıntıdır

Severiz kar kış ama?

Can alıcı olanda yazının sonu sanırım

"Sarı Ethem Hoca’nın bir sözü vardı ki, ölenlerin bilançosu gibiydi : “ Havalar elvermediği için yalnız öğlen namazına müteakip defin yapabiliyorduk. Her öğlen de 2-3 öksüzü yetimi toprağa verdiğimiz oluyordu.”

Bilinmez, bu yetimler kimlerdir? Bu öksüzler kimlerdir?

Ama Ankara o yıllarda zaten öksüz, zaten yetimdir."

Tural3 yazdı:

Salam Aleykum qardaşlar.Yaxşı olduğunuza eminem.Çox gözəl və maraqlı mövzudur.Tam sebirle oxunası yazılardır.İzn versez ara sıra xatırladıqca, konumumda olmuş qar fırtınalarını sizinle paylaşacam.Diqqetiniz üçün minnətdaram.🇦🇿🇹🇷

Aleykumselam abim.Sende güzel yağış kar olduğunda bizlerle paylaş..Bekleriz

Bu mesaj da @Salihh e gelsin bakalım

İzmir’in Tarihi Soğukları

Termometrelerin eksi gösterdiği günlere alışık olmayan İzmirliler’in dönem dönem buz kestiği zamanlar oldu. İzmir Meteoroloji 2. Bölge Müdürlüğü verilerine göre İzmir’de 4 Ocak 1942 tarihinde -8,2 derecelik bir hava yaşandı. Bu tarihten sonra 2015’te -7 derecelik bir hava İzmirlileri dondurdu. 4 Ocak 1979 yılında yağan kar 8 cm ile İzmir tarihinin en büyük kar kalınlığı olarak tarihe geçti.

REKOR SOĞUKLUK 1942 -8.2

İzmir’in en soğuk günü 4 Ocak 1942 yılında tespit edildi. Ocak ayında termometreler -8.2’i gösterdi. 8 Ocak 2015 yılında yaşanan -7’lik soğukluk ikinci sırada geliyor.

2015’DE İKİNCİ SOĞUK GÜN

İzmir’de nadir rastlanan bir durum daha yaşandı. Karakışın yüzünü ülke genelinde gösterdiği 2015 Ocak ayında kentte son 51 yılın en soğuk gecesi yaşandı. 18 Ocak 1964 tarihinde Güzelyalı’da, hava sıcaklığı -6.4 olarak ölçülmüştü. İzmir 51 yıl sonra ilk kez sıfırın altında 7 dereceyi gördü.

Geçmişten bu güne en soğuk günlerin başlıcaları şu şekilde sıralanıyor:

1940 yılı -3

1942 yılı -8.3

1943 yılı -3.6,

1950 yılı -5.8

1960 yılı -5

1964 yılı -6.4

1968 yılı -4.4 ve 2015 yılı -7.

KAR YÜKSELİĞİ 8 CM

4 Ocak 1979 yılında İzmir’de kar kalığının 8 cm’yi ulaştı. Bu kalınlık bu zamana kadar ölçülebilmiş en büyük kar kalınlığı. Kar kalınlığının en yüksek olduğu ikinci yıl ise 29 Aralık 1991 oldu. O yıl da kar kalınlığı 3 cm’yi buldu. 18 Şubat 1981 tarihinde 2 cm, 18 Şubat 1983’te 1 cm, 2 Şubat 2012’de ise 2 cm’lik kar kalınlığı ölçüldü.

DENİZ BUZ TUTTU

İzmir’de 2015 yılı meteorolojik olarak farklı ilklere sahne oldu. 51 yıl sonra -7 derecelik soğuklukla bir ilk yaşandı ve deniz dondu. Bayraklı ilçesinde dereyle denizin birleştiği nokta buz tuttu. Bu durum İzmir’de tarihe bir ilk olarak geçti. İlçede avlanmak üzere deniz kıyısına giden balıkçılar karşılaştıkları manzara karşısında şaşkına döndüler.

Alıntıdır

Madem Mart 87 denildi,bende bir kaç kare atayım..

Günlerce süren yağış ve İstanbul

İlk resim rahmetli BJK başkanı Seba ve belediye başkanının stad temizlenmesine yardımı.

Maç var Dinamo Kiev ile ve maça yetiştirilmesi çabası gündemde o zaman da.